నీ విచ్చిన స్నేహమనే ప్రాణవాయువుని పీల్చుకుంటూ.... ఎగిరిపొతున్నానెక్కడికో... వినువీదుల్లో.... విహరిస్తూ.... ఇంద్ర ధనుసుపై జారుతూ... మబ్బుల రెక్కలతో సైయ్యాట లాడుతూ... మెరుపుల ఊయలలూగుతూ.... చిట పట చినుకులలో తడుస్తూ.... ఉక్కిరి బిక్కిరవుతున్నా ఊహించని ఈ... ఆనందాల హేలలలో.... మండి పడుతున్న సూర్యుడు సైతం మిన్న కున్నాడు నీ ప్రాణవాయువుతో జీవిస్తున్న నన్ను కరిగించ లేక.... కొండలలోనుంచీ కోనలు దాటీ... ప్రళయాన్ని సృష్టించడానికన్నట్టు హోరున వీస్తున్న గాలి సైతం కిమ్మనకుంది నన్ను కదిలించ లేక.... నీ చెలిమికున్న బలం ఎంతని చెప్పను ..... నేస్తం!