భారతీయ “మహిళ”
జన్మ నక్షత్రాన్ని అనుసరిస్తూ..
వెతికి వెతికి అల్లారు ముద్దుగా..
తల్లితండ్రులు పెట్టిన పేరును సైతం.....
మొగుడి అహంకారపు రావణ కాష్టంలో..
ఆహుతికి గురి చేస్తూ....
మాటకి ముందు..మాటకి వెనుక..
‘ముండ’ గా నే మిగిలి పోయింది..

మానసికంగా కూడా ‘పర’ ని
తలచని పతివ్రతా తత్వాన్ని
వదులుకోలేని తనాన్ని..
పుట్టింటినుంచి.. హరణమంగా
తెచ్చుకున్న..సాంప్రదాయం
ఆపాద మస్తకము
ఆపాదించుకుంటుంది..
చొంగ కారుతున్న ఉంగాలతో..
సరాగాలడుతూ...
‘నా బంగారు తల్లి’ అనుకున్న
కన్నవారి మురిపాలని
తలవంచి తాళి కట్టించుకుని
ఆలిగా మారి..
తనకు తాను తానుగా లేక
సంసారపు సంగర్షణల కొలిమిలో..
కమిలి..కమిలి కాలిపోయి
బూడిద అవుతూ ఉన్నా...
ఆత్మ సాక్షిగా ఆ పరమాత్ముని..
వేడుకుంటుంది....
“స్వామీ ! నా పసుపు కుంకుమలు కాపాడు “ అని..
ఆమె ‘భారతీయ మహిళ ‘..